علمی-آموزشی-ریاضیات

علمی-آموزشی-ریاضیات

این وبلاگ مطالب علمی-آموزشی-ریاضیات متوسطه اول و دوم و ریاضی دانشگاه را شامل می شود
علمی-آموزشی-ریاضیات

علمی-آموزشی-ریاضیات

این وبلاگ مطالب علمی-آموزشی-ریاضیات متوسطه اول و دوم و ریاضی دانشگاه را شامل می شود

چگونه به دوست یابی کودکمان کمک کنیم؟

یک روانشناس و مشاورکودک گفت: پدر و مادر الگوی رفتاری مناسبی برای دوست یابی کودک خود هستند.

شایسته///با الگوهای مناسب رفتاری دوست یابی را به فرزندان خود آموزش دهید

زهرا امام روانشناس و مشاوره کودک ؛ اظهار کرد: نخستین گام برای آموزش دوست‌یابی به کودکان این است که والدین الگوی مناسب رفتاری برای کودک خود باشند.

وی با بیان اینکه پدر و مادر به عنوان والدین کودک باید مهارت‌های ارتباطی را قبل از آموزش به فرزند خود، فرا گرفته باشند، گفت: در خصوص کودکان زیر 7 سال باید نکات خاصی رعایت شود، والدین باید احساس ارزشمندی را در کودک خود پرورش دهند و عزت نفس او را تقویت کنند، برای مثال آن‌ها می‌توانند روی جنبه خجالتی بودن او کار کنند.

امام افزود : والدین با دادن مسئولیت‌های کوچک به فرزند خود، می‌توانند او را زیر نظر داشته باشند و توانایی‌های او را شناسایی کنند. زمانی که کودکان احساس مالکیت روی وسایل و اسباب بازی‌های خود داشته باشند، ممکن است از دادن وسایل خود به دوستانشان خودداری کنند. والدین باید این امر را مدیریت و به کودک خود کمک کنند که رفتار مناسبی با دوست خود داشته باشد.

وی با بیان اینکه والدین با توجه به خصوصیات فرزند خود باید تشخیص دهند که چه دوستی برای فرزندشان مناسب است، افزود: باید دوستی برای کودکانشان انتخاب کنند که از نظر جنبه هایی شبیه او باشد. به طور مثال کودکان گوشه گیر نمی توانند با کودکان شبیه خود که گوشه گیر هستند، دوستی موفقی داشته باشند، همچنین نمی توانند با کودکان بسیار فعال هم دوستی پایداری داشته باشند، چراکه دچار تنش می‌شوند.

این روان شناس و مشاور کودک تصریح کرد : والدین روی اعتماد به نفس کودک خود کار کنند و یک سری مهارت های پایه و اساسی مانند قدرت نه گفتن را به آن‌ها آموزش دهند. والدین باید کودک خود را قبل از رفتن به مهد کودک و پیش دبستانی آماده کنند، چرا که این مکان ها تعداد جمعیت بیشتری نسبت به محیط خانه دارد و پدر و مادر در این زمینه می‌توانند از مربی او کمک بگیرند.

وی با بیان اینکه در محیط مهدکودک دو نوع کودک وجود دارد، گفت: کودکانی هستند که دوست دارند از طرف دیگران حمایت شوند و اعتماد به نفس پایینی دارند. این نوع کودکان با بچه‌هایی ارتباط برقرار می‌کنند که غالبا از خودشان بزرگتر هستند، چراکه آن ها حالت حمایتی برای این گونه کودکان دارند. از طرفی دیگر کودکانی هستند که خودشان نقش حمایتی دارند و با کودکانی که از خودشان کوچکتر هستند، دوست می‌شوند که بتوانند رهبر آن‌ها باشند.


امام خاطرنشان کرد : اولین نیاز هر کودک نیاز به توجه است. والدین باید با توجه به رشد و سن کودک خود نیازهای او را بشناسند. پدر و مادر قبل از آموزش دوست یابی به فرزند خود، باید خود الگوی مناسبی برای رفتار کودک باشند، چرا که والدین الگوهای مشاهده‌ای رفتاری خوبی برای کودک خود هستند.

وی با بیان اینکه باید به کودکان در شناسایی مناسب احساساتشان کمک کرد، گفت: احساسات کودک خود را نام گذاری کنید، گفتن جمله «عصبانی ام» درست نیست، چرا که بار هیجانی زیادی دارد، باید در مقابل عمل نادرست او از جمله «من ناراحتم» استفاده شود.

امام در پایان عنوان کرد : والدین باید محیط مهد کودک و پیش دبستان و دوستان کودک خود را بشناسند و با توجه به یاد دادن الگوهای رفتاری پایه و ابتدایی به آن‌ها شبکه دوستان او را افزایش دهند، در این زمینه والدین می توانند از مربی او در مهد کمک بگیرند.

یک روانشناس گفت: علاقه مندی والدین به «تربیت کودکان مستقل» همزمان با بزرگتر شدن کودک، این موضوع را به یکی از دغدغه‌های غیرقابل اجتناب والدین تبدیل می‌کند.

جمعه//////////چگونه کودکمان را مستقل بار بیاوریم؟سیدشهرام علیزاده متخصص و روانشناس کودک و نوجوان  مطرح کرد: شیوه های تربیتی والدین نقش مهمی را در وابستگی کودک به آنها ایفا می کنند. همچنین مواردی چون بیش حمایتگری والدین، تک فرزندی بودن، اعتماد به نفس ضعیف کودک و اضطراب والدین به عنوان مهمترین عوامل وابستگی کودک محسوب می شود.

وی در ادامه عنوان کرد: کودکی را در نظر بگیرید که در تلاش است تا خوراکی خود را باز کند. مادر این کودک از راه می رسد، سریعا به کمک کودک می شتابد و مداخله مادر موجب کاهش اعتماد به نفس کودک شده و پیام «تو نمیتوانی این کار را انجام بدهی، من به جای تو انجامش می دهم» را به او منتقل می کند و شکل گیری پایه های وابستگی را موجب می شود.


علیزاده با اشاره به تمایز بین استقلال و رهاشدن کودک تصریح کرد: استقلال کودک به معنای عدم حمایت والدین نیست. استقلال کودک به این معنا نیست که کودکی ۳ ساله به تنهایی اتاق خود را مرتب کند،نظافت خود را به نحو احسن انجام دهد و در مواجهه با مشکلات هیچ کمکی از والدین دریافت نکند. نباید با توجه به سن کودک انتظارات معقولی را معین کنید که کودک با شکست های مکرر مواجه نشود.

راهکارهای مستقل تر شدن کودک

این روانشناس خاطر نشان کرد: از کودک بیش از حد محافظت نکنید، زیرا محافظت افراطی از کودک، مانع شکل گیری شخصیت مستقل در او می شود. به کودک خود فرصت بدهید تا توانایی مراقبت از خودش را به دست آورد و در عین حال، بدون دخالت مستقیم، او را در مقابل آسیب های احتمالی حفظ کنید.

علیزاده افزود: اجازه دهید تا کودک نیازهای خود را بطور مستقل رفع کند و تنها در مواردی از شما کمک بگیرد که به خاطر محدودیت ها و یا شرایط خاص در برطرف کردن یک نیاز با مشکل مواجه شود.


وی در ادامه بیان کرد: اعتماد به نفس کودک را تقویت کنید، زیرا خدشه دار شدن اعتماد به نفس موجب ضعیف و وابسته شدن کودک می شود. همچنین در صورتی که فرزندتان با دوستش دعوا می کند، توپ او را می گیرند و سایر این موارد، به سرعت برای حل مشکل وارد ماجرا نشوید. حضور روزانه شما در مدرسه و تنبیه کودکان همسایه وابستگی هر چه بیشتر فرزندتان به شما را به همراه خواهد داشت.

این روانشناس گفت: اجازه دهید فرزندتان در موقعیت های اجتماعی با پیامد کارهایش مواجه شود؛ به طور مثال وقتی کودکتان موبایل کسی را برمی دارد به او تذکر ندهید که به تلفن دست نزند. اجازه دهید صاحب موبایل این برخورد را با کودکتان داشته باشد زیرا با این کار فرزندتان متوجه می شود که قوانین در سطح اجتماع وضع شده اند و والدین قصد اظهار نظر در تمامی حوزه ها را ندارند.

علیزاده در پایان عنوان کرد: لازم به ذکر است مستقل شدن کودک به تدریج به وجود می آید و سنگ بنای آن در دو سال اول زندگی کودک شکل می گیرد.

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.